Baba bugün senin gibi gitmek istiyorum, benden..
Burada unutarak beni,
Terketmek istiyorum kendimi.
Aldırmadan akan gözyaşlarına, ardıma bakmadan.
...
Tahmin edemeceğim kadar sevmeden annemi.
Çünkü baba,
Yoruldum.
Anlıyorsun değil mi ?
Çünkü çamurluydu yollar, koşuyordum, vuruldum, düştüm.
Çok ağladım baba,
Çok sustum çığlık çığlığa, kimse yoktu elimi uzattığımda yanımda.
Doğruldukça bir kurşun daha sıktılar, vuruldukça düştüm bir kez daha çamura.
Çünkü kirlendim baba.
Sen bana inanıyorsun değil mi ?
Çünkü dans ettirildim uçurum kenarlarındaki eğreti dallarla..
Üzerime yürürken kapkaranlık gece,
Gözyaşlarımı damlatarak kaçtım üzerine...
Çünkü çok korktum baba.
Gün doğacak diye,
İnsanlar gülecek diye,
Hüzün bir kez daha üzerime serilecek diye..
Kocaman bir yalnızlık tırnaklarıyla derimi deşecek diye.
Baba !
Bugün senin gitmek istiyorum.
Çok parçalandım çünkü,
Mesela sen olsaydın kanmazdım yalanla süslenmiş cümlelere diyerek yumruklarımı duvarlara sallamaktan,
Mesela sen olsaydın aramazdım kokunu her omuzda diyerek meylere sarılmaktan.
"Mesela sen olsaydın" deyip ardından milyonlarca cümle sıralamaktan..
Baba !
Bugün senin gibi gitmek istiyorum benden,
Piçliğiyle övünen bir şiir yazsın kız çocukları arkamdan..
Baba !
Bugün senin gibi gitmek istiyorum hayattan,
İlk ezanda,
Kalksın cenazem.
Senin gibi uzak,
Senin gibi soğuk,
Senin gibi kıpırdamadan,
Kopayım bu tüm ihanetlerin üzerime giydirildiği,
Tüm sarhoşlukların aklıma devrildiği,
Tüm siyahların gözlerime dikildiği şehirden,
Senin gibi baba !
Kaçıp kurtulayım benden ve herkesten.
Nursen Yıldırım
|