En çok yalnız kaldığında ağlıyor insan,
Ve en çok ağladığında utanıyor aynalardan...
En çok sarhoşken sövebiliyor ve söyleyebiliyor sevdiğini.
En çok çaresizken susuyor..
Biri ihanet etti diye diğerine tenini seriyor.
Ve insan yitirmişse güvenini kalbini sokacak delik arıyor.
Şarkılar en çok aklındaki yaninda değilken acıtıyor yüreği.
Ve insanlar uğursuz,
Ve insanlar lanet,
Ve insanlar ******, piç, pez.venk...
En çok kafasını yastığa koyduğunda düşünür insan,
Düşündükçe düşüyor elden ayaktan.
En çok kaybedince öfkeleniyor...
İnsanlar yanan canını başkasının canıyla suluyor.
İnsanlar, devasa bir sik olup bu dünyanın ***** koyuyor.
Öğreniyorum.
Gerçek şu ki, herşey yalan..
Ve herkes.
En çok insanlar, sonra dilleri, sözler ve yeminler..
Samimiyet.
Hepsi.
Öğreniyorum.
Bir kaç şey daha öğrensem bu hayatla ilgili
Tanrı'ya istifa mektubu bırakıp kaçarım biliyorum.
Tüm bunları öğretmek için ne aldıysa insanlar benden,
Unutturana üç mislini teklif ediyorum.
"Bak bu da yalan,
Hiç bir şey benim olan bende kalan."
Blöf yapıyorum.
Oysa inandırmaktan çok, inanmak istiyorum.
Biliyorum,
Öğretemiyorum.
Nursen Yıldırım
|