Yüzünü hatırlamadığım zamanlar var.
O zamanlar herkesin bir yüzü yabancı, bir yüzü yalancı..
Benim yüzümde ürkek bir acı,
Yara gibi biraz yüzüm tenime kiracı, biraz da kurşun gibi alaycı..
... Mesela bebeğim sen ölürsen benim için herkes mezar taşı.
Tam da bu yüzden değeri yok ne ana, ne bacı.
İçim şimdi yazarken bu satırları ağlamaklı.
Ağlamak bebeğim utanmak gibi durduk yere son model bir ağrı, inan bana çok pahalı.
Beni çok üzdün bebğim,
Daha çok üz, kalbimin ricası.
Üzülmek çünkü senin için ; senin çocuğunu taşımak gibi heyecanlı.
Beni darmadağın et, saçlarım hüzün koksun.
Hüzünlenmek çünkü; yarım bırakmak gibi senden başkasına yazılmış şiirleri
Ve biraz da unutmak gibi beni sevindirenleri..
"Sen beni hiç sevindirmedin ki."
-Gözlerindeki kadınlara aşığım bebeğim.
Bu cümleyi kurabilmek için çok içtim..
Ben şimdi ne şiirker yazar ne şarkılar dinlerim.
Ne senin yüzüne bakabilirim ne senin yüzünü hatırlamadan yaşabilirim..
Ben şimdi bir kaç cümle daha kurmak isterim fakat hıçkırıklarımda boğulabilirim..
Özür dilerim, hala sana aşık olduğumdan olsa gerek,
Kurduğum cümlelerde kadınlığıma kandırılmışlığımı hatırlatabilirim.
Seni kırabilirim.
Kırılırsan ve ölürsen bebeğim, herkes toprak benim için
Hadi ******** !
Barışırsak eğer bağışlarım kendimi hayata yemin ederim.
Nursen Yıldırım
|