Bir annenin kalbi asla yanılmaz. Annesini dünya gözüyle bir kez olsun görebilmiş herkes bunun böyle olduğunu bilir. Evet, yanılmaz. Bu mutlaklık içeren yargı’nın gücünün, yalnızca muğlak bir duygusallıktan (metafizik) geldiği de düşünülebilir. Oysa, imgeyi kutsal bir alana çekerek güvenli bir sütreden konuşmak kaygısı bile yoktur burda.
Annelerin kalbine hatasızlık ya da mükemmellik atfeden bir ifade değil yani bu. Öyleyse ne? Şu belki, doğurmak varlığın yegâne delili değilse bile, anne için (artık) yaşamanın sebebidir. Doğal olarak bir annenin canını gerçekten acıtan ‘'şey'’ sebebinin (yaşam kaynağının) yaralanması olacaktır. Anne sebebine bağlıdır. İşte kalbi burda yanılmaz. Sebebinin aldığı yarayı duyar ve hisseder. Doğurganlığın (dürtü-içgüdü) getirdiği mucizenin kalbe ulaşmasıyla gerçekleşir bu ve varlığıyla da tahkim edilir.
Annenin; kanıyla, canıyla, sütüyle ‘bağlandığı’ bu duygu, yıllar sonra öznenin etkisindeki o ‘ana yurda özlem’in de kökenlerini oluşturacaktır. Annenin, göğsünde/bağrında biriken sütün acısını gidermek için ‘emzirme isteği’ duyduğu teorisindeki o fiziki ihtiyaç vurgusu mesela, canından bir parçaya, canından bir parça vermeye devam etme isteğinden daha büyük ya da anlamlı değildir bu vurgu.
Bir annenin kalbi asla yanılmaz. Ayağımızın takıldığı o kara kordon, tüm ‘eve dönüş’lerin temelidir. Bir annenin kalbi ‘sebebini’ bir ömür bilir.
Nakavt ruhlu kısa bir öykü ya da derin bir kesik gibi dilimizde kanayıp duran bir şiirle devam edebiliriz, sıradan bir gazete haberi evet; ABD’nin Phoenix kentinde yedi aylıkken ölen oğlunun organlarını bağışlayan Heather Clark adlı kadın, 4 yaşındaki bir kız çocuğuna nakledilen oğlunun kalbini, gözyaşları içinde dinledi. Oğlunun kalbini gözyaşları içinde dinledi. Gözyaşları içinde! Oğlunun kalbini! DİNLEDİ! Bu cümleyi kim ögelerine ayırabilir? Bir annenin kalbi asla yanılmaz. Ayağımızın takıldığı o kara kordon, tüm ‘eve dönüş’lerin temelidir.
Güven Adıgüzel