Bir elmanın değil bir günahın iki yarısıydık biz, gün’ü sendin, ah’ı ben, birleşemedik. Ne bir günah olabildik ne bir gün, ah diyebildik. Uzaklardan bakıp birbirimize iç çektik, olmayanla yetindik. Şimdi sen hiç gelmeyecek güzel günlere olan inancım, doğmayacak çocuklarımın annesi, yazılmamış bir romanın hiç görünmeyen karakterisin. Sen, olmayacak dualarımın en derinden gelen amin’isin. Yazarak sileceğim seni, yaşayarak öldüreceğim.
Biteceksin…
Olmayacak duaya da amin dedik, duaydı çünkü, öyle öğrendik.
Artık arkasında bıraktığı ya da bırakmak üzere olduğu bir hayal, artık tükenmekte ve de tüketmekte olan bir umut vardı.
Çay ve sigara. Çoğunun vazgeçilmezi, tek tesellisidir. Bu hayatta çoğunun tesellisi çok azdır.
Onlar, kendi hayatlarındaki yıkımın en orta yerindeydi.
Düşlerin Yüzüne Soğuk Su Vursak Kendine Gelir mi O Temiz Yanımız?
Hatırlamak düşmandır; ruhu yorar, beyni yorar, kalbi yorar…
|