|
Işığını yitirmiş bir yıldız olsam
gökyüzünde beni arar mısın? dizlerimin ütüne yığılıp kaldığımda üzülür müsün? kaldırır mısın tökezlenip düştüğümde? gelip sarılır mısın boynuma? alır mısın koynuna üşüdüğümde? yaralarımı bağlar mısın? oturup benimle ağlar mısın? Rengini yitirmiş bir gül olsam eline alıp koklar mısın? okşar mısın ılık nefesinle? bir öpücük kondurur musun alnıma? savurduğunda uzaklara hayat yüreğinde yoklar mısın? Çocuğunu yitirmiş bir baba dizlerine vururken umarsız. bastırırken ellerini, acıyan yüreğinin üstüne… senin de yanar mı yüreğin? acımı anlatsam dinler misin? oturup benimle inler misin? bulutlandığında gözlerim gözyaşımı siler misin? İçimde kanlı cam kırıklarıyla titrerken gece kirpik uclarımda hüzün koktuğunda pencereme vuran yağmur seslensem sesimi duyar mısın? dokunur musun hasretime? alır mısın beni bu uzak diyarlardan? merhem olur musun yaralarıma? sarar mısın acılarımı? alevimde yanar mısın? bulutlandığında gözlerim oturup benimle ağlar mısın? Yanar mı yüreğin seninde? bir yetim ah! çektiğinde? boyun büktüğünde kınalı bir çiçek düşer mi acı canevine? yanar mısın alevine? inler misin sende? gece rüzgar inlediğinde! ... Acılar kavururken yüreğimi yüreğini yüreğime ekler misin? titrer misin üzerime? hastalandığımda yataklarda başucumda bekler misin? dinler misin acılarımı anlattığımda? ağlayıp benimle inler misin? Vakit gece olunca, gözlerim tavanda hasta düşünce sıkıntılar içinde, çaresiz bir yudum suya muhtaç kaldığımda acı ile kıvrandığında bedenim yatakta arasam, sana ihtiyacım var desem gelir misin? bir şiir yaz desem baharlardan, yazar mısın? öldüğümde ağlar mısın? arar mısın kıyı köşe? boynu bükük bakar mısın ardımdan? yüreğimi yüreğinde saklar mısın? |
Dalından kopan yaprakların
Sararan yanlarına yazdım adını Sahte bir gülüşten ibarettin oysa. Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu. Eylül’dü. Di’li geçmiş bir zamandı yaşadığımız Adımlarımızın kısalığı bundandı Bundandı gözlerimin durgunluğu. Sarı sıcak cümlelerde sözün kadar yalan, Ellerin kadar ıssız, Sen kadar zamansız molalar veriyordum Ve çocuksu bir bencillikti hüznümüz. Eylül’dü. İzlerini çizdiği zaman ansızın gidişin, Şimdi yoktu bi anlamı suskunluğun. Çırılçıplak kalakaldım sessizliğinin orta yerinde. Sonra sesime yankı vermeyen uçurumlar kıyısında yürüdüm bir zaman En çok sesini aradım. Gözlerinse asılı bıraktığın yerdeydiler hâlâ. Gözlerini sildi zaman.. Dedim ya… Eylül’dü. Savruluşu bundandı kimsesizliğimizin. Cemal Süreya |
| Tüm Zamanlar GMT +3 Olarak Ayarlanmış. Şuanki Zaman: 03:41. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.9
Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.6.1
User Alert System provided by
Advanced User Tagging (Lite) -
vBulletin Mods & Addons Copyright © 2025 DragonByte Technologies Ltd.Navbar with Avatar by Motorradforum